don't speak..

bu,
her anını birlikte geçiren
iki insanın masalıymış.
 
birbirlerinin dostu olmayı başarabilmiş
iki insanın.

bir varmış bir yokmuş değil,
onlar hep birlikte varmış.
ama her güzel şey bitermiş,
sebebin arkasına "hayat"ı sığındırarak.

bi gün,
biri vazgeçmiş.
diğeri görmezden gelmeye çalışmış,
"it looks as though you're letting go
and if it's real
well i don't want to know" diyerek.

ama şu hayatta görmezden gelinebilecek
en son şey
vazgeçilmekmiş.

ne konuşulursa boşunaymış,
"konuşma" demiş.
"açıklama, ne söyleyeceğini biliyorum.
acıtıyor."

gerekçelere, bahanelere ihtiyacı yokmuş.
incinmiş,
tek bildiği buymuş.
kibar davranmaya çalışması,
"biliyorum, iyisin sen, boşver" demesi
hep numaraymış.

incinmiş,
çok kez.
anlatmaya çalıştığında
dinlememişler.
ve artık ağzından çıkan tek söz
"konuşma"ymış.

 zaman hep yaralarının kapanmasını engellemiş.
başkalarına gelince
acıların üstünü örten zaman,
ona gelince delik deşik etmiş.
tıpkı başkalarına karşı
çok kibar, centilmen, düşünceli olan insanların
ona gelince zehirden beter olması gibi.

 

incinmiş.
bu;
bi yandan ağlarken
bi yandan dimdik durmaya çalışanın şarkısıymış,
ve keşke olmasaymış..


nefes aldırmayan şöyle bir versiyonu varmış,
boğazına düğümler düğümler ve düğümler oturtan:

 

bir de glee versiyonu..

 

keşke olmasaymış.
böyle şeyler.
hiç.